Σκέψη και Γνώμη: «Η πιο κουραστική στιγμή της επετείου που έρχεται»
Παρασκευή, 25 Οκτωβρίου 2013
Χρόνια παρευρίσκομαι στις εθνικές μας επετείους τιμώντας και εγώ την μνήμη, την θυσία, την ιδέα, για την οποίαν θυσιάστηκαν και αγωνίστηκαν Έλληνες για την Ελλάδα και τον κόσμο όλο.
Πλην όμως στενοχωριέμαι κάθε χρόνο που ανακαλύπτω ότι η πιο βαρετή στιγμή της ημέρας (28ης Οκτωβρίου και 25ης Μαρτίου) είναι η εκφώνηση του πανηγυρικού της απΆ τον εκάστοτε επιφορτισμένο εκπαιδευτικό.
Διερωτώμαι αυτά τα τόσο μα τόσο τετριμμένα λόγια ποιος τα «επιβάλλει» ως διαρκώς επαναλαμβανόμενα;
Εκτός εάν υπάρχουν «σοφοί» σήμερα, που εξακολουθούν να πιστεύουν ότι το ακροατήριο εμπεδώνει καλύτερα τις έννοιες «έθνος», «ήρωες», «ομοψυχία», «άρνηση υποταγής», «ελευθερία», «πατρίδα» μέσα απΆ την επανάληψη του ίδιου πάντα «έργου»!!!
Πάντοτε πίστευα και ήλπιζα στον φωτισμένο και διαφορετικό λόγο που έχει κάτι άλλο να δώσει αλλά και να πάρει.
Πάντοτε υπήρχαν και σίγουρα υπάρχουν εκπαιδευτικοί που έχουν κάτι διαφορετικό να πουν για την 28η Οκτωβρίου 1940 απΆ αυτά που αναμασώνται κάθε χρόνο πλην μεμονωμένων εξαιρέσεων.
Που άραγε είναι κρυμμένοι;
Τι τους εμποδίζει να μιλήσουν στους μαθητές – που κοσμούν τη Μητρόπολη με την Ελληνική σημαία όρθια – «πέντε κουβέντες» που θα χτυπήσουν το ΝΕΥΡΟ της φυλής μας, αντί των χιλίων που θα κουράσουν;
Το έχουμε μάθει καλά πλέον ότι την 28η Οκτωβρίου 1940 ο Μεταξάς είπε το «ΟΧΙ», το έχουμε εμπεδώσει πλέον ότι κάποιος μεγάλος είπε «οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες», το καταλάβαμε πλέον ότι η Ελλάδα καθυστέρησε την επέλαση της Γερμανίας προς τη Σοβιετική Ένωση, το νοιώσαμε πλέον ότι ο Έλληνας φαντάρος πέταξε τον Ιταλό του Μουσολίνι στη θάλασσα, το φωνάξαμε στο τέλος κάθε πανηγυρικού, μέχρι που βραχνιάσαμε το «ζήτω η Ελλάδα», όχι άλλο πια τέτοιοι πανηγυρικοί που αναγκάζουν τον κόσμο να φύγει γρηγορότερα για την παρέλαση, με αποτέλεσμα να μένουν στην εκκλησία, μόνον ο Μητροπολίτης, οι ιερείς και οι «επίσημοι».
Αν είναι «κλισέ» του Υπουργείου το τι θα πρέπει να πει ο κάθε ομιλητής – εκπαιδευτικός τότε ας αρνηθούν οι εκπαιδευτικοί συντεταγμένα, την εκφώνηση πανηγυρικών του γνωστού «συρμού».
Αν πάλι ο πανηγυρικός της ημέρας δεν είναι θέμα επιβολής του Υπουργείου, αλλά έμπνευση του εκπαιδευτικού τότε ας αναζητηθεί ένας εκπαιδευτικός που θα συνεπάρει με τον λόγο του.
Αλλά για να συμβεί αυτό ας τολμήσει να αναδείξει το πάντοτε επίκαιρο μήνυμα της εθνικής μας επετείου (28ης Οκτωβρίου 1940) με αναφορά όχι τόσο στα γνωστά πρόσωπα, αλλά στις πράξεις ή παραλείψεις τους και ό,τι άλλο ΝΟΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΑΝ.
Ας επιχειρήσει ύστερα μια συγκριτική αντιπαραβολή των ιδεωδών που τότε ανεδείχθησαν με το σήμερα.
Ο λαός μας έχει ανάγκη έμπνευσης και όχι «κοίμησης».
Έχει ανάγκη δημιουργικής πρωτοβουλίας και όχι «άσφαιρης παπαγαλίας».
Παρακαλώ όχι άλλη υποτίμηση της εθνικής μας επετείου και αν δεν υπάρχει εκπαιδευτικός να σηκώσει το βάρος της διαφορετικότητος, ας αλλάξει η «ρότα» ώστε να εκφωνηθεί από τον οποιοδήποτε άλλον υποψήφιο, ο πανηγυρικός εκείνος που θα ταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα της σημερινής μας κατάντιας.
Προσωπικά γνωρίζω πολλούς που προσφέρονται να το πράξουν, ένας εκ των οποίων είμαι και εγώ.
Χρήστος Α. Πλειώτας
Δικηγόρος
