Παρουσίαση βιβλίου Σπύρου Παπαδόγιαννη «Θερισμένα στάχυα»

Στις 18 Φεβρουαρίου, στη φιλόξενη αίθουσα του Σαϊνοπουλείου ιδρύματος, η Ένωση Πνευματικών Δημιουργών Λακωνίας παρουσίασε το τελευταίο βιβλίο «θερισμένα στάχυα» και το έργο συνολικά (συγγραφικό, λαογραφικό – μουσειακό ) του Σπύρου Παπαδόγιαννη και βράβευσε το συγγραφέα μετά από ομόφωνη απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου.

Το συντονισμό και την επιμέλεια της όλης εκδήλωσης είχε η αεικίνητη Μεταξία Παπαποστόλου, ( γραμματέας της Ένωσης ), η οποία αφού καλωσόρισε το εκλεκτό και πυκνό ακροατήριο, έδωσε το λόγο στον Παν. Ξηντάρα Δρ. φιλολογίας, επίτιμο Σχολικό Σύμβουλο, ο οποίος έκανε από το βήμα μια υψηλού και ποιοτικού επιπέδου παρουσίαση του βιβλίου «Θερισμένα στάχυα», τονίζοντας μεταξύ άλλων και μερικά αποσπάσματα με τις γλυκύτατες φωνές, της Ελένης Παπαδόγιαννη και της Σταυρούλας Μπορέτου.

Τα αποξηραμένα στάχυα, είπε μεταξύ άλλων ο παρουσιαστής, δηλώνουν το παρελθόν και ο καρπός τους το παρόν. Λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία. Το παρελθόν δε χάνεται. Μετατρέπεται σε αρωγό του παρόντος και τροφοδότη του μέλλοντος. Το έχουμε σε κάθε στιγμή ανάγκη, σαν αποκούμπι, ανατροφοδοτούμαστε και εμπνεόμαστε. Προς τα εκεί, λοιπόν, πιστεύουμε ότι θα έστρεφε τους προβολείς της σκέψης του ο συγγραφέας.

Ο Σπύρος Παπαδόγιαννης πρωτοτυπεί. Γράφει βιωματικά. Στα διηγούμενα και περιγραφόμενα είναι μέσα. Ακούει, μιλά, απορεί. Προσμένει με αγωνία, συχνά, την εξέλιξη των γιγνομένων. Παρακολουθεί και διασκέπτεται με τον εαυτό του. Επομένως, βιώνει καταστάσεις, περιστατικά, συμβάντα, μικρογεγονότα. Σταθεροποιείται στου νου του τις θυρίδες όλο αυτό το πρωτογενές υλικό. Ενσπείρεται στην ψυχή του η χαρά, η λύπη, ο φόβος, η απορία, ο ενθουσιασμός. Μορφοποιούνται πρότυπα, όπως αναδεικνύονται μέσα από τη δράση της μικροκοινωνίας, όπου μεγάλωνε. Σ’ αυτόν το μικρόκοσμο «εμφυτεύονται πίστεις, στερεώνονται δοξασίες, επικυρώνεται το εθνικό μας άλλοθι».

Ο Σπύρος Παπαδόγιαννης πρωτοτυπεί (συνεχίζει να λέει). Γράφει βιωματικά. Στα διηγούμενα και περιγραφόμενα είναι μέσα. Ακούει, μιλά, απορεί. Προσμένει με αγωνία, συχνά, την εξέλιξη των γιγνομένων. Παρακολουθεί και διασκέπτεται με τον εαυτό του. Επομένως, βιώνει καταστάσεις, περιστατικά, συμβάντα, μικρογεγονότα. Σταθεροποιείται στου νου του τις θυρίδες όλο αυτό το πρωτογενές υλικό. Ενσπείρεται στην ψυχή του η χαρά, η λύπη, ο φόβος, η απορία, ο ενθουσιασμός. Μορφοποιούνται πρότυπα, όπως αναδεικνύονται μέσα από τη δράση της μικροκοινωνίας, όπου μεγάλωνε. Σ’ αυτόν το μικρόκοσμο «εμφυτεύονται πίστεις, στερεώνονται δοξασίες, επικυρώνεται το εθνικό μας άλλοθι.

Υπηρετεί με περίσσεια αγάπης και εκχύλισμα ψυχής τη λογοτεχνική λαογραφία από το 1997 – σε ηλικία 60 ετών που αφυπηρέτησε, όπως προσφυέστατα ορίζεται στην κυπριακή διάλεκτο η συνταξιοδότηση.

Είναι, λοιπόν - ας μου επιτραπεί ο νεολογισμός – οψιμογράφος.

Βέβαια, η λεξιπλασία αυτή δεν έχει αξιολογικό – μειωτικό χαρακτήρα, αλλά χρονολογική τοποθέτηση.

Εν συνεχεία κι αφού απαγγέλθηκε ομότιτλο ποίημα του Βασίλη Βλαχάκου, που ως επίμετρο κλείνει και το παρουσιασθέν βιβλίο, από τον ίδιο τον ποιητή, εδόθη ο λόγος στο δεύτερο ομιλητή της βραδιάς Αθανάσιο Στρίκο, ο οποίος αναφέρθηκε στο συνολικό έργο του συγγραφέα.

Και ήρθε η σειρά του κ. Αθ. Στρίκου για να μας πει ότι, αφού έστησε το σκηνικό μέσα στο οποίο κινείται όλο το έργο του Παπαδόγιαννη (με τους ανθρώπους της εποχής αγίους της βιοπάλης) και «όλα μια αρμαθιά στολίδια και πετράδια μιας άλλης εποχής που χώνεψε ο πολιτισμός δίχως δυστυχώς να τα εξαργυρώσει», εστίασε στα κύρια χαρακτηριστικά του έργου του Σπ. Παπαδόγιαννη (θεϊκό στοιχείο, δωρικό ύφος, σύμβολα, γλωσσοπλαστική ικανότητα, αποφθεγματικός λόγος, χιούμορ), είπε ότι ο Παπαδόγιαννης διηγείται σαν ένας καλός π α ρ α μ υ θ ά ς τι «γράφει μ’ αστροφεγγιά και φεγγαράδα» και χαρακτήρισε με μια λέξη όλα του τα βιβλία π α ν έ μ ο ρ φ α, ως θησαυρό αδαπάνητο ηθογραφικής και παραδοσιακής ζωής, που διδάσκουν αγώνα για επιβίωση κάτω από σκληρές συνθήκες, τροφοδοτώντας τους ιστοριογράφους, λαογράφους και λεξικογράφους.

Επίσης μίλησε και για το μουσείο του Παπαδόγιαννη, ο οποίος θερμός λάτρης και μελετητής του λαϊκού μας πολιτισμού, συγκέντρωσε χιλιάδες αντικείμενα λαϊκού θησαυρού με τη βοήθεια της συζύγου του Τασίας, έτσι ώστε όποιος βρεθεί εκεί, βλέπει τα αμέτρητα εκείνα αντικείμενα, το καθένα να σηκώνει το δαχτυλάκι του σαν τα παιδιά στο σχολείο για να ειπεί το δικό του. «Και γενικά, κατέληξε ο Σπ. Παπαδόγιαννης συνέθεσε κι έψαλλε μ’ ένδοξη λύρα της ζωής τον Ακάθιστο Ύμνο», προτείνοντας να εισαχθούν κείμενα του στα σχολικά βιβλία, ως ανάχωμα και αντίσταση στην επιχειρούμενη ισοπέδωση και πολτοποίηση του λαού μας».

Η ξεχωριστή αυτή βραδιά για την πόλη μας έκλεισε μέσα σε συγκινησιακά φορτισμένη ατμόσφαιρα με απαγγελία ποιήματος του Βασίλη Βλαχάκου για όλο το έργο του συγγραφέα, λογοτέχνη – λαογράφου και επίδοση σ’ αυτόν αναμνηστικής πλακέτας – βράβευσης απ’ όλο το Διοικητικό Συμβούλιο της Ένωσης..

Την εκδήλωση τίμησαν με την παρουσία τους, ο πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου κ. Σπ. Μοιράγιας, ο πρώην Δήμαρχος Σπαρτιατών κ. Σταύρος Αργειτάκος, ο πρόεδρος του Δικ/ρικού Συλλόγου κ. Παν Κομνηνός, ο Πρ/μενος της Β/θμιας Εκπ/σης κ.Γ. Παπαδάκος , ο Σχολικός Σύμβουλος Φιλολόγων Λακωνίας κ. Μανώλης Στεργιούλης, οι Δ/ντές Β΄και Γ΄Λυκείου Σπάρτης, κ. Ιωάννης Κωστάκης και κ. Φώτης Κανακόπουλος και πλήθος κόσμου που καταχειροκρότησε και έπνιξε στα φιλιά το Σπύρο Παπαδόγιαννη, ο οποίος σε ανταπόδοση προσέφερε το βιβλίο του

« δόσις αγαθή » προς όλους!

¨ Χείλων ο Λακεδαιμόνιος ¨